Czarownictwo

Czarownictwo to zespół praktyk i działań opierających się na dziedzinie magii skupionych wokół osoby czarownika.
Nazwa ta również wywodzi się od nawiązania do kulturowego archetypu wiedźm, czarownic, czarowników, czarnoksiężników, którzy stanowią nośnik przekazujący wszelkie formy magicznych poczynań.
Jest to wykorzystanie przynależnych do człowieka właściwości, zabiegów o charakterze magicznym lub kontaktów z tajemnymi mocami w celu uruchomienia sił nadprzyrodzonych, których obecność ma wpływ na relacje w świecie realnym w sposób bezpośredni lub pośredni, poprzez oddziaływanie na innego rodzaju siły postrzegane jako nadnaturalne.

Czarownictwo należy do dziedziny magii, której system wierzeń w kulturze symbolicznej jest charakterystyczny dla kultur paleolitycznych (łowiecko-zbierackich). Tego rodzaju kultura stanowi typ magiczny, który jest najstarszą formą kultury w ujęciu globalnym. W myśleniu magicznym (mitycznym) występuje brak rozróżnienia dwóch typów związków: symbolicznych i przyczynowo-skutkowych. Kultura magiczna zostaje wobec tego niepodzielną na kulturę techniczno-użytkową i symboliczną.

W czarownictwie nie obowiązuje podział na wartości o charakterze nadrzędnym (realizacyjnym, autotelicznym) i podrzędnym (instrumentalnym, heterotelicznym). W czarownictwie (w kulturze magicznej) nie można dokonać podziału pomiędzy wartościami (czynnościami) o charakterze symbolicznym i praktycznym, nie można też wydzielić autonomicznych sfer i dziedzin kultury.

Istnieje wiele teorii jakoby czarownictwo stanowiło odłam współczesnej religii naturalnej (honorującej cykle, jakie zachodzą w przyrodzie), do której należałoby m.in. neopogańskie czarownictwo, wicca.