Doskonałość

Doskonałość to stan lub efekt w swej istocie bezbłędny, bezproblemowy, całkowicie zadbany i dopracowany w każdym szczególe, nienaganny. Termin określający cechę m.in. osoby, czynności, umiejętności, dzieła, przedmiotu, produktu. Używany w wielu dziedzinach, np. w naukach przyrodniczych, matematyce, fizyce, chemii, a także sztuce, teologii, teorii na temat moralności, jak i w życiu potocznym. W teorii poznania zastąpiony przez inne określenia.

Słowo „doskonałość” jest polskim odpowiednikiem łacińskiego perfectio, zaś „doskonały” ekwiwalentem perfectus. Perfectio oznaczało dokonanie czegoś, zrobienie do końca. „Doskonałość” w swym dosłownym znaczeniu określa dokonanie, wykończenie. Dzieło dokończone nie powinno posiadać braków, powinno być pełnym.

Mimo iż jest uważana za ideał, jest także kresem dążeń ludzkich, gdyż rzecz doskonała nie może być, zgodnie ze swym znaczeniem, ulepszana. Zwracano także uwagę na paradoks, głoszący, iż doskonałość świata leży w jego niedoskonałości, co pozwala na ciągłą pracę, jak i ulepszanie, okrywanie nowych właściwości, dopełnianie.

W renesansie określano doskonałość jako cechę obiektywną i rzadką, właściwą raczej sztuce niż naturze, a także dotyczącą całości, nie jej składników.