Celtowie to grupa ludów indoeuropejskich, które pojawiły się na różnych terenach Europy w epoce żelaza oraz na wczesnych etapach historii tego kontynentu. Ich system wierzeń był dość rozbudowany i różnorodny, choć wiele wiadomości o ich religii pochodzi głównie z wykopalisk archeologicznych oraz zapisków starożytnych autorów rzymskich i greckich. Wiara Celtów obejmowała świat duchowy pełen bogów, duchów i rozmaitych magicznych bytów. Była to religia politeistyczna, a jednocześnie mocno osadzona w przyrodzie i rytmach natury.

Celtowie nie stawiali świątyń – zamiast tego najczęściej czcili swoje bóstwa w gęstych gajach, na wzgórzach czy przy źródłach wody. Takie miejsca uważali za święte, zamieszkane właśnie przez różne duchy i bóstwa. Można powiedzieć, że ich świat duchowy był bardzo związany z elementami natury.

Kilka istotnych elementów ich wierzeń to na przykład politeizm – tzn. wiara w wielu bogów i boginie. Każde plemię czy region miało swoje własne bóstwa, choć niektóre z nich były popularne w całej kulturze celtyckiej. Wiele z tych bóstw miało swoje powiązania z naturą, jak na przykład Lugh, bóg światła, słońca i sztuki, często też patron wojowników i rzemieślników. Brigid natomiast to bogini ognia, poezji, leczenia i kowalstwa, znana też jako opiekunka źródeł i studni. Cernunnos, z kolei, był postacią związaną z płodnością, zwierzętami i przyrodą, zwykle przedstawianą z rogami jelenia na głowie.

Celtowie wierzyli również w świat przodków. Uważali, że dusze zmarłych mogą oddziaływać na tych, którzy jeszcze żyją i czasem da się z nimi nawiązać kontakt. W ich społeczności bardzo ważną rolę pełnili druidzi – byli to kapłani i nauczyciele, dbający o tradycje i prowadzący rytuały. Druidzi składali ofiary, interpretowali wolę bogów i przekazywali wiedzę ustną kolejnym pokoleniom.

Warto też wspomnieć o świętych miejscach, które Celtowie uważali za wejścia do świata duchów lub miejsca obecności bóstw. To właśnie tam odbywały się najważniejsze obrzędy. Wśród świąt wyróżnia się samhain – przypadające na 1 listopada, uważane za moment, gdy granica między światem żywych a duszami była najcieńsza.

Jeśli chodzi o życie po śmierci, Celtowie wierzyli, że dusza nie znika, lecz przenosi się do innego świata. Niektórzy twierdzili, że dusze mogą się odradzać albo pozostać w sferze duchów. Była też wiara w magię i wróżby – odczytywano znaki z lotu ptaków, z wnętrzności zwierząt czy snów.

Trzeba jednak pamiętać, że przekazy na temat ich wierzeń są dość fragmentaryczne, a sporo informacji zaginęło lub zostało zmienionych przez wpływy chrześcijaństwa i innych kultur, które później pojawiły się na tych samych terenach. Więc choć wiemy sporo, to pewnie nigdy nie poznamy całej prawdy o ich religii.